Pierwszy tydzień w Kosowie


Pierwszy tydzień oswajania z Kosowem za mną. :)

Było intensywnie, bo jak każdy po przyjeździe na Misję musiałam przejść kilkudniowe szkolenie, które z jednej strony pozwala trochę lepiej orientować się w tutejszej rzeczywistości, z drugiej zaś daje szansę poznania ludzi z całego świata, z którymi będę pracować. Chwilami było bardzo zabawnie... prawie Monthy Python ;):), co lubię. Do tego kolejny dzień spędzony na egzaminie z jazdy samochodem, w trakcie którego na oczach 30-stu policjantów usiłowałam bezskutecznie wykazać, że jednak potrafię jeździć ciężarówką... Zapewne gdyby nie publiczność może nikt by nie zauważył, że trochę ukruszył się mur ułożony z opon.  Nic to... za dwa tygodnie kolejna próba. :)

Udało się szybko znaleźć mieszkanie, z lekka styl kosowski, którego stałymi składnikami są tynkowy baranek na ścianach, szklany stół, skórzane sofy i wyjątkowe ciemne lampy, w których zaraz po wprowadzeniu się zmieniliśmy żarówki. Do tego w naszym przypadku nieodłącznym elementem zdaje się być ... tygrys (poprzedni był na pościeli w hotelu), tym razem przejawiający się obiciem małej kanapki, z którym jednak wkrótce zamierzam się rozstać, bo drapieżniki pod żadnym względem nie są mi bliskie.

Zauważyłam pewną prawidłowość w rozwoju swojej tzw. kariery zawodowej - za każdym razem siedzę w coraz brzydszym pokoju. :) Jeszcze bardziej przypadkowe meble niż zwykle, brudne ściany, stary huczący klimatyzator, bez którego nie da się funkcjonować. Chyba nawet moja zaprzyjaźniona Matylda nie sprawiłaby, że stałby się ładniejszy. ;) Pokój dzielę z kolegą z Anglii, co zakładam, że dobrze wpłynie na mój angielski. Poza tym jest szansa na gazetkę ścienną ;),  ponieważ mamy dwie wielkie tablice korkowe.

W piątek otrzymałam niezbędne wyposażenie i wcale nie jest to toga i łańcuch, ale hełm i kamizelka. Do tego radio, maska gazowa i kilka tego typu gadżetów, których mam nadzieję nigdy nie użyć. Na pewno jednak muszę zrezygnować z chodzenia do pracy na wysokich obcasach i przerzucić się na styl lekko militarny, zdecydowanie bardziej adekwatny w tych okolicznościach, a zwłaszcza na zakurzonych ulicach Prisztiny i jej krzywych chodnikach....

 

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Kanion Nevidio, Montenegro

Obraz
 Człowieka ciągnie tam, gdzie wzrok nie sięga, ciekawi go nieznane i to, co kryje się po drugiej stronie. Dlatego znikająca pomiędzy skałami w Czarnogórze rzeka Komarnica przez lata kusiła wielu, aby sprawdzić dokąd płynie i czy może gdzieś ponownie wypływa na powierzchnię. W końcu w połowie lat 60-tych XX w. udało się pierwszym śmiałkom przejść przez kanion, który nazywano Kanionem Którego Nie Widział Bóg, w skrócie „Nie widział” czyli „Nevidio”po serbsku, albo czarnogórsku jak kto woli. Z czasem Kanion Nevidio przestał być niedostępny, a obecnie jest jedną z licznych atrakcji turystycznych Czarnogóry. Wiele firm organizuje tu wyprawy kanioningowe, zapewniając, że są one dostępne w zasadzie dla każdego. W sezonie dziennie przez kanion przedziera się co najmniej kilkanaście grup turystów, o różnym stopniu zorganizowania i przygotowania, co widać już na pierwszy rzut oka na podstawie wykorzystywanego sprzętu. Wyprawa rozpoczyna się w miejscowości Poscenje, malowniczo położ
Czytaj więcej

Orły, sokoły.... znaczy sępy - w Uvacu

Obraz
 Meander Uvaca Lato sprzyja odkrywaniu pięknych miejsc, a do takich bez wątpienia należy kanion rzeki Uvac w południowo – zachodniej Serbii. Niestety nie leży on na trasie najbardziej popularnych podróży Polaków do Chorwacji, więc nie da się do niego zajechać „po drodze”, niemniej może ktoś się skusi i przedłuży swój pobyt na Bałkanach o dodatkowe dwa dni. Najłatwiej – jeżeli spędza wakacje w Czarnogórze. Na Bałkanach lepiej nie pytać o odległość, ale o czas potrzebny na dojechanie z jednego miejsca do drugiego. Według mapy z Budvy do Uvaca jest jedynie 252 km, ale pokonanie tej trasy zajmie około 5 godzin. Podróż dostarczy malowniczych widoków gór, przełęczy i rzek, mostów i tuneli, czy przyklejonych do zboczy torów kolejowych, wybudowanych jeszcze za czasów Tito, wyłaniających się w najbardziej zaskakujących miejscach. Będzie również wyzwaniem dla kierowcy, bo czeka go jazda stromo w górę i w dół, pełna zakrętów, drogami czasem tak wąskimi, że ciężko się wyminąć z samoc
Czytaj więcej

Zaczynam...

Zaczynam pisać o tym, gdzie jestem. W miejscu tak blisko Polski, jednak wciąż nieznanym, które kryje wiele tajemnic i jest nieustającą areną walki o polityczne wpływy. Miejscu pełnym sprzeczności - ogromnego bogactwa i wielkiej biedy, przepięknych krajobrazów i zabytków oraz wciąż widocznych śladów po toczących się tu wojnach. Wśród ludzi żyjących kiedyś wspólnie w jednym kraju, z których niemal każdy może opowiedzieć o tragedii doznanej od kogoś, kto był sąsiadem, przyjacielem, członkiem rodziny, bo nie był Chorwatem, Serbem, Bośniakiem, Albańczykiem, Słoweńcem, czy Macedończykiem.... Jestem w samym środku kotła bałkańskiego, który od ponad 100 lat nie przestaje bulgotać i wciąż dochodzi w nim do wrzenia. Chcę zrozumieć, dlaczego. Czasem będzie poważnie, czasem śmiesznie, ale zawsze osobiście. Zapraszam 
Czytaj więcej